Steen
De trein. Als altijd. De vrouw tegenover me leest een boek, de man aan het raampje luistert naar zijn IPod en staart naar buiten. Een meisje eet een appel en tracht te achterhalen welk boek de vrouw leest. Dagelijkse kost, niets bijzonders.
Behalve dan die bebaarde man naast me. Heel voorzichtig haalt hij een pakketje uit zijn rugzak. Hij maakt het bruine papier los en schuift de noppenplastic weg. Er komt een steen tevoorschijn. Grijs, gebobbeld, hier en daar putjes, een ondefinieerbare vorm. Een grote paardendrol, verder kom ik niet. De man schuift het voorwerp heen en weer, bekijkt het langs alle kanten. Hij haalt een notaboek en een pen tevoorschijn en begint verwoed te schrijven. Opnieuw bekijkt hij de steen. Aan de onderkant ontwaar ik een nummer, maar verder kan ik er niets van maken. Hij betast en bestudeert en schrijft een pagina vol, alsof hij het voorwerp helemaal doorgrond heeft. Voor mij blijven de steen en de man echter een mysterie.

Hier was ik

Thuis
En dan stap je je eigen huis weer binnen. Na zestien dagen andere oorden, kom je weer thuis. Of toch niet. Je woonkamer lijkt groot en leeg. Je eettafel staat op een gekke plaats. Zo groen is je terras nu ook weer niet. En die keuken, lagen al die rommeltjes daar altijd al? Was het hier echt niet gezelliger? Thuiskomen, vergt blijkbaar heel wat tijd.

Dingen...
die ik de voorbije dagen kreeg, zomaar.
- een beker sangria in het park,
- een knuffel van een Nederlandse vrouw die ik nooit eerder had gezien en ook nooit meer zal zien,
- een voorconcert van REM (voor het eigenlijke concert betaalde ik natuurlijk wel),
- een lief kaartje uit een ver land.

Basiel
Basiel, hebben we het katje gedoopt. Dat vonden we de beste naam voor het schepsel. Nee, niet alleen een mooie naam, vooral een toepasselijke naam. Basiel moest immers nog net niet naar het asiel.
Pikzwart met vier witte sokjes en een wit neusje. Negen weken onbeholpenheid. Uberschatje. En toch heeft het schatje bitter weinig geluk in dit leven.
Basiel arriveerde op een feestje in een chique draagmand en werd vergezeld van een praktische kattenbak en voer voor vier weken. Een fantastisch cadeau voor de jarige. Zij beweerde immers al jaren dat ze een kat wilde. Maar de jarige weigerde haar cadeau, ze wilde geen poes meer. Het paste niet in haar huis en nog veel minder in haar leven. Basiel spinde en miauwde, maar de jarige hield voet bij stuk. De laatste maanden had ze toch duidelijk gemaakt dat ze van idee was veranderd? En dus verdween Basiel opnieuw in z’n mandje en werd elders een onderkomen gezocht. Bij die ene vriendin die al een kat had, bijvoorbeeld. Ach, waar plaats is voor een, is ook plaats voor twee. Maar kat nummer een had het niet zo begrepen op Basiel. Ze gromde en blies en verdween zo snel mogelijk van het toneel.
Bij vriendin twee dan maar? Daar woonden al twee katten, die zouden het wel niet te moeilijk hebben met een extra poesje erbij. Verkeerd gedacht. Basiel was niet welkom. Klauwende poten, dreigend geblaas en hoog opgezette ruggen waren zijn deel. Misschien moet Basiel binnenkort toch naar het asiel…