Kerst
Je laat niet iedereen in je omgeving ogenblikkelijk weten dat je relatie voorbij is.
Gevolg: je krijgt kerstkaartjes gericht aan jezelf en de man van wie je al zes maanden geen letter hebt gehoord.
Pijnlijk, maar ook: eigen schuld, dikke bult.

Nieuws
Van het station recht naar huis, dat was het plan. Maar het draaide anders uit. In de trein kreeg ik een sms met groot nieuws. Gevolg: ik fietste langs de winkelstraat en mengde me in het strijdgewoel. Ik wist wat ik wilde, maar kon het niet onmiddellijk vinden. "Sorry, we hebben de laatste tijd nogal veel verkocht", vertelden ze me in de gespecialiseerde winkel. Dan maar naar de iets minder gespecialiseerde winkel. Daar vond ik onmiddellijk wat ik zocht. Een kwartier aanschuiven later, kon ik met mijn cadeautje naar huis. De winkeljuf had mijn aankoop al ingepakt toen ik opmerkte dat het papier weinig toepasselijk was: witte kerstbomen op een blauwe achtergrond. Onder de kerstboom zal dit cadeautje nooit liggen. Er zijn deze dagen immers andere dingen te vieren. Grootsere dingen. Gisteren werd Anna geboren, binnenkort ga ik haar bewonderen.

Trein
De trein reed tergend langzaam. Ik had me als derde op een bank voor 2,5 geperst. Mijn moeder had een eindje verder het laatste vrije plaatsje bemachtigd.
De moeder en dochter tegenover me waren er wel in geslaagd naast elkaar te zitten. Maar het schouwspel dat zij opvoerden, maakte de rit voor ons de moeite. Het waren dames van de wereld met hippe tasjes, lang bruin haar en opgemaakte lippen. En ze praatten de hele tijd. Ik verstond geen jota van wat ze zeiden, ze brabbelden een of ander Oost-Europese taal. Maar de dochter had iets nodig van haar moeder, dat was duidelijk. De dochter had de rechterarm van haar moeder zachtjes maar dwingend vast. Ze bleef ijveren. Tevergeefs. De moeder onderbrak haar telkens in korte, besliste zinnen. En terwijl ze de smeekbede van haar dochter aanhoorde, kauwde de moeder voortdurend op haar kauwgom. Met open mond, inclusief geluid. En af en toe blies ze een grote, volmaakt ronde bel.
Ondenkbaar dat ik op dezelfde manier naast mijn moeder had gezeten. En dat is maar goed ook.

Kerst
- Woon jij in een stad?
- Euh, ja.
Ik had geen idee waar het gesprek naartoe ging.
- Weet je waar ze kerstbomen verkopen in een stad?
Dat leek me een makkelijke vraag.
- Op kerstmarkten en in bloemenwinkels.
- Ah, dankjewel. Ik had geen idee waar ik een kerstboom kon vinden.
- Maar heb jij een auto?
- Nee.
- Ik ook niet. En dat vind ik het moeilijkst: de kerstboom thuis krijgen.
Ik besefte dat ik geluk had. Mijn vader leverde mij een exemplaar van 2,5 meter aan huis. Op de fiets.

Studiedag (2)
Het was inderdaad niet altijd even boeiend wat de sprekers te vertellen hadden. Ze discussieerden, herhaalden zichzelf en draaiden om de hete brij heen. Mijn gedachten dwaalden af. Mijn blik ook. Door het raam zag ik hoe een merel vlakbij rondscharrelde. Hij schraapte met zijn pootjes tussen de stenen en af en toe pikte hij iets op. Hij trippelde tot vlak bij het raam. Met zijn kop schuin keek hij heel geïnteresseerd naar binnen. Maar in mijn blikveld was hij het boeiendste gebeuren.

Voornemens
voor vandaag
- onder geen beding autorijden (deed ik vorig jaar wel op deze dag)
- bloemen kopen voor mezelf
- de kerstboom versieren
- niet te veel nadenken
- mijn boek uitlezen

Studiedag (1)
Hij vroeg of de plaats naast me nog vrij was. "Geen probleem." Hij ging zitten en verorberde onmiddellijk zijn warme broodje.
"Wat vond je van deze voormiddag?" vroeg hij.
Ik wist niet wie hij was of wat hem op deze studiedag bracht. Daarom antwoordde ik heel vaag.
"Ik vond het wel goed. Maar de eerste spreker was weinig concreet."
Onmiddellijk kreeg ik reactie.
"Het was slecht. Het sloeg nergens op. Tegen de laatste spreekster heb ik gezegd dat ze moest ophouden met lullen. Niemand weet hier hoe het echt is."
Nu wist ik wat voor vlees ik in de kuip had. Ik zuchtte inwendig en hoopte dat de lunch snel voorbij zou zijn. Hij zou niets positief zeggen. Hij zou alles in zijn voordeel proberen te draaien. Ik ben niet opgewassen tegen zulke mensen. Ik heb de moed niet om hun redeneringen te weerleggen, ik ben niet mondig genoeg om ze onder de tafel te praten.
De lunch duurde anderhalf uur. Ik kreeg gelijk, het waren negentig lange minuten.

Cadeautjes
waar ik geen boodschap aan heb...
- nieuwe stoffen zakdoeken met mijn initialen
- de nieuwe cd van Frans Bauer
- een nieuwe stofzuiger
- de complete pokerhandleiding
- een eierkoker
- de volledige dvd-box van Familie (seizoen 1 tot 15)
- een gps
- een flanellen pyama

Dansen
Hij was er al langer, maar pas toen hij even langer naar mij keek, herkende ik hem. En hij mij. Door de volle baard en de ettelijke kilo’s extra schemerde de jongen van twaalf jaar geleden. Zijn blik was nog steeds hetzelfde, zijn maniertjes ook. Zijn naam flitste door mijn hoofd. De herinneringen ook. Ik had niet gedacht hem ooit terug te zien. Misschien had ik zelfs gehoopt hem nooit meer terug te zien. Uit schaamte voor het meisje dat ik twaalf jaar geleden was.
Hij schreef gedichtjes voor me, ik wist amper wie hij was. Hij vroeg me om samen naar het eindejaarsbal te gaan, ik liet hem een hele avond alleen.
Dit weekend hebben we samen gedanst, maar de schaamte bleef.

Afscheid
’s Morgens stappen we samen uit de deur. Mijn buurman uit de zijne, ik uit de mijne. We knikken naar elkaar. Ik knip mijn lichtjes aan en stap op mijn fiets. Hij laat de motor van zijn auto even draaien en geeft gas.
Ik draai de hoek om en hoor hoe ook hij afslaat. Hij blijft braaf achter mij. Dan wordt de straat breder en steekt hij me voorbij. Hij zwaait. Ik zwaai.
Ik trap flink door. Even rijden er geen auto’s, daarna kruis ik een druk kruispunt. Opnieuw steekt zijn auto me voorbij. Hij zwaait, ik zwaai.
Een eindje verder wordt de straat terug erg smal. Ik laveer tussen de geparkeerde auto’s en de voetgangers. Zijn auto doemt op in de verte. Hij staat aan te schuiven aan het volgende kruispunt. Ik flits hem voorbij. Hij zwaait, ik zwaai. Een laatste keer. Hij slaat af naar links, ik ga naar rechts.

Bal
Hij leeft in een grote plastic bal. Dat is zijn wereld: afgebakend door dikke, gele wanden.
Als hij goed luistert, hoort hij wat er om hem heen gebeurt.
Als hij aandachtig kijkt, ziet hij wat er gaande is.
Als hij schreeuwt, kan de buitenwereld hem horen. Net, ze horen hem wel, maar verstaan niet wat hij te zeggen heeft. Meestal heeft hij geen zin om te luisteren en is hij te moe om te kijken. En schreeuwen, daarvan wordt zijn stem helemaal schor. Dat doet hij liever niet. Daarom zwijgt hij en houdt hij zijn ogen gesloten. Zo maakt hij zijn wereld nog een beetje kleiner. Maar dat is niet wat hij wil. Beetje bij beetje rolt hij zijn bal vooruit. Hij is op zoek naar een scherpe doorn. Kleine gaatjes in zijn bal, daar droomt hij al jaren van.

En soms
Soms dan kriebelt het.
Dan is schrijven te veel werken.
Dan is echt schrijven iets uit een ver verleden.
Dan is er zoveel dat niet geschreven werd.
Te veel.