TwweeT en de kleine dingen

donderdag, oktober 27, 2005

Fluks
Vier weken geleden kroop ze door het oog van de naald. Dat vertelden de dokters haar, zelf was ze zich er niet zo bewust van. De spoedoperatie verliep voorspoedig.
Twee weken later was ze nog steeds slechts een schim van zichzelf. Ze was vermagerd, kon enkel korte eindjes lopen, haar rug had een hoek van 45 graden gemaakt en ze leek dertig jaar ouder. Ik schrok. Ze ging veel te snel achteruit.
Gisteren leek ze helemaal de oude. ‘Ik voel mij opnieuw goed hé,’ verkondigde ze, terwijl ze met haar armen zwaaide. Ze wandelde fluks door het huis, regelde hier en daar en vertelde over de vele uitjes van de afgelopen dagen. Tentoonstellingen, stadswandelingen, bijeenkomsten én autoritten. Want ‘als ik in mijn auto zit, voel ik mij helemaal gezond.’ Zelfs als ze net een hartaanval had gehad. Mijn oma.

woensdag, oktober 26, 2005

Vandaar
Deze week in Eclickx:
'Twweet dribbelt met woorden en reflecteert in zijn blog over de kleine dingen in zijn leven. Lees mee over de katten die de zijne niet zijn, het nieuwe rijhuis dat hij heeft gekocht of de queeste naar goede titels. Eerlijk en zonder overbodige franjes!'
Leuk, maar achter 'TwweeT' schuilt écht wel een vrouw hoor...

vrijdag, oktober 21, 2005

Titel
Een titel, dat vind ik soms het moeilijkst. Een titel die de lading dekt, die uitnodigt tot lezen, die de inleiding niet te veel herhaalt, die kort en krachtig is. Vaak komt de inspiratie maar op het allerlaatst. Dan zucht ik, breek mijn hoofd erover, laat het varen, neem de tekst opnieuw en nog eens.
Heel af en toe heb ik al een titel nog voor er een stuk is. Soms gebeurt het dat iemand die ik interview middenin zijn betoog de titel zomaar laat vallen. Blablabla TITEL blablabla, klinkt het dan. Met hoofdletters. Alsof er niets aan de hand is, vertelt de geïnterviewde verder. Snelsnel raap ik de titel op en geef hem een plaatsje bovenaan mijn blad. Even glimlach ik gelukzalig maar daarna ga ik gewoon verder met het interview. Alsof er niets aan de hand was.

woensdag, oktober 19, 2005

Huis (2)
Twee weken geleden vulde ik de bloembakken op mijn balkon met winterviolen en hebe. Witte violen, groene hebe. En ik dacht: het is de laatste keer dat ik dit doe, volgende zomer staan mijn bloembakken hier niet langer.
En nu weet ik het: ik zal de bloembakken op mijn balkon nooit meer vullen, toch niet op dit balkon.
Het is officieel nu. Ik heb een huis gekocht.

dinsdag, oktober 18, 2005

Kwaliteit
Achteloos tip ik een sms naar mijn vriend. Mijn neefje van twaalf krijgt mijn gsm in de gaten.
- Hé, ik heb dezelfde. Dat zijn slechte gsms.
- Ja? Waarom dan? Ik vind die niet slecht.
- Daar staan geen coole beltonen op.
- Aha.

zondag, oktober 16, 2005

Huis
- Dus, je hebt een huis gekocht?
- Bijna, zo goed als eigenlijk.
- Enen, vertel?
- Wat?
- Beschrijf het eens...
- Een rijhuis met een klein tuintje, twee verdiepingen, drie slaapkamers. Nog iets?
-Ja, natuurlijk. Beschrijf het eens.
-Euhmm. Beneden een lange gang, met aan de linkerkant de woonkamer. Achter de woonkamer de keuken, helemaal open. Boven de badkamer en een slaapkamer. Op de tweede verdieping nog 2 kamers.
- Maar hoe ziet het er uit?
- Pff, moeilijke vraag hoor. Een rijtjeshuis met twee verdiepingen. Het dak komt tot onderaan de tweede verdieping. Het omvat het raam zo'n beetje.
- Ei, zo'n dak dat helemaal zakt, dat is lelijk. Kei-lelijk.
- (Haalt schouders op)
- Ik vind dat echt lelijk, vind je dat zelf niet lelijk, dan?
- Nee, dat maakt mij niet uit. Zou je dat huis niet kopen dan omdat het zo'n dak heeft?
- Nee, dat nu ook weer niet. Maar het is lelijk.

dinsdag, oktober 11, 2005

Klaar
Het is voorbij.
Eindelijk.
Meer dan tien jaar deed ik erover, maar nu is het afgelopen.
Uiteindelijk ging het bijna ongemerkt, was ik me er bijna niet van bewust.
Maar het gebeurde.
Ik kocht een grijze broek.
Een grijze broek.
Het einde van een tijdperk.
Nooit, zo had ik gezworen, zou ik grijze broeken of rokken kopen. En marineblauwe truien al helemaal niet.
Maar nu deed ik het toch.
Een grijze broek.
Blijkbaar heb ik zes jaar uniform eindelijk verwerkt.

Nu die blauwe trui nog.
Ik denk dat ik daar nog minstens tien jaar voor nodig heb.

vrijdag, oktober 07, 2005

Het wonder van mijn orchidee
Werd ik uitgenodigd voor een etentje, nam ik een orchidee mee. Verjaarde er iemand, kreeg zij een orchidee. (Jongens niet, daar kocht ik iets anders voor.) Ik had al heel wat orchideeën cadeau gegeven voor iemand de hint eindelijk begreep. Op mijn zesentwintigste verjaardag – bijna een jaar geleden alweer – deden mijn broer en zus mij een mooi exemplaar cadeau. Geen maagdelijk witte bloemen, maar groene bloemblaadjes, rooddooraderd. De plant kreeg een prima plekje op mijn vensterbank.
En hij bloeide. Heel erg lang. Na enkele maanden vielen de eerste bloemetjes af, maar er verschenen meteen een tiental nieuwe. Geen dag zat ik zonder bloemen. Nu, tien maanden verder, lijkt ook deze serie bloemen bezig aan haar zwanenzang. Een voor een wordt hun stengeltje bruin en vallen ze af. Vandaag heb ik nog zeven bloemetjes. Soms vraag ik hen of ze het nog twee maanden willen volhouden tot mijn verjaardag, maar daar vrees ik voor. Een plant die een heel jaar bloemen draagt, dat lijkt me een utopie. Maar vroeger leek me tien maanden bloemen ook niet erg realistisch. Wie weet…

zondag, oktober 02, 2005

Vliegeren
Voor me,
grijs en wit
wolken
en daarin een heel klein beetje regenboog.

Achter me,
diep donker
blauw
en hier en daar verrassend licht,
zonnestralen.

Naast me,
de zee,
kolkend en schuimend,
golven op het strand.

Boven me,
het geweld aan twee koorden,
dansend en vervaarlijk,
maar in bedwang.

En overal,
de wind.