TwweeT en de kleine dingen

dinsdag, mei 24, 2005

Trouwen
Afgelopen vrijdag was ik voor het eerst op een Nederlands trouwfeest. En dat was wel even aanpassen. Niet dat ik strikte ideeën heb over hoe het er op een trouwfeest aan toe moet gaan, maar toch.
Er speelde een bandje. Drie op de vier nummers waren Nederlandstalig, Hazes en zo. Ik kan er niet aan doen, maar ik erger me er telkens heel erg aan. Maar er was sfeer, dat moet ik toegeven. Er was zelfs onmiddellijk sfeer. En dat ligt mij juist niet zo, instant-sfeer. Ik heb sfeer nodig die langzaam groeit, zodat je je steeds meer op je gemak voelt. Maar daar kreeg ik geen tijd voor. Tafeltjes en stoelen waren er amper, gezellig keuvelen was moeilijk.
Om een uur hield het bandje er mee op, floepten de lichten aan en vertrok iedereen naar huis. Vreemd.
Maar hij vond het een prima feest. Zucht. Er zal toch nog hard onderhandeld moeten worden als - en ik benadruk als - wij ooit een feestje bouwen...

Vieren
Er was bezoek. Er was lekker eten. Feestelijk eten. Er was wijn. Er waren cadeautjes. Veel cadeautjes. Er was een feesje. Er was een verjaardag. Maar de jarige, die ontbrak.

zondag, mei 22, 2005

Trein
Ik zat op het perron van een doorsnee Nederlands station, te wachten op een trein. Die zou nog minstens vijf minuten op zich laten wachten. Uit het niets klonk plots een luid, klaaglijk geluid. Een stoomtrein, dacht ik. En meteen daarna: nee, dat kan niet, dat is een anachronisme. Maar er naderde een trein, onmiskenbaar. Net als de andere wachtenden keek ik vreemd op wanneer er ook daadwerkelijk een stoomtrein voorbij reed. Enkele jongens staken hun handen uit het raam en zwaaien. Nog een keer produceert de trein een klaaglijk geloei. Net alsof er doodleuk een olifant staat te grazen tussen de Hollandse schapen.

Compliment
"Dat vind ik echt je slechtste eigenschap."
"Wat dan?"
"Dat je de deksels van de potten niet goed toedraait als je ze wegzet."
"Oh."

donderdag, mei 19, 2005

Gezien (2)
Het was niet de eerste keer dat ik hem zag, maar hij was me nooit eerder opgevallen. Vanmorgen zaten we opnieuw samen op de trein. Hij, groot en breed, maar piekfijn in het pak. Een das, zorgvuldig gekapt haar en een gedistingeerd brilletje. Een belangrijk zakenman. Ongetwijfeld.
Vanmorgen viel er mij iets vreemd op. Bijna schoot ik in de lach. Om zijn pols ontdekte ik niet alleen een duur polshorloge, ook een oud en bijna vergaan bandje van Rock Werchter. Dat bandje, dat hoorde daar helemaal niet te zitten. Toch vreemde mannen hoor, die jongens in een pak.

Gezien
Vanmorgen trok ik, net gedoucht, net aangekleed, mijn gordijnen open. Dan kan de dag echt beginnen, verdrijf ik de nacht uit mijn slaapkamer en hoofd. Meestal werp ik dan een snelle blik op de straat: welke auto’s staan er nog, wie is al naar zijn werk vertrokken? Vanmorgen stonden er geen auto’s meer voor de deur. De straat was anders dan anders. In het midden waggelden twee eenden voorbij, een moedereend en een vadereend. Stap voor stap naar het andere eind van de straat. Meteen wist ik dat het een zonnig dag zou worden vandaag.

zaterdag, mei 14, 2005

Verjaardag
Elke reden voor een feestje is een goede reden. Vandaag is er wel een hele goede reden voor een feestje: dit log bestaat vandaag drie jaar. Drie volle jaren. U begrijpt, wij hebben iets te vieren vandaag.

donderdag, mei 12, 2005

Auto
Hij reed. Ik zat naast hem. We praatten wat, maar niet de hele tijd. Als het stil was, keek ik naar buiten. Naar de meidoorn, het fluitekruid vol witte fijne bloemetjes, de gele bermen, de vele koeien. En het water natuurlijk.
Ik voelde dat hij naar me keek.
"Wat is er?" vroeg ik.
Lichtjes in zijn ogen.
"Niets, ik keek naar jou."
"Wat zag je dan?"
"Als je zo naar buiten kijkt, ben je net een kind dat de wereld ontdekt."
Zijn gezicht was warm en zacht.
Ik glimlachte.

woensdag, mei 11, 2005

Koorddansen

Altijd op zoek naar een navelstreng
nu de eerste niet langer bestaat,
balanceer ik op de ragdunne draad
van blik tot blik, tot het ogenblik
dat ik opnieuw jij
en jij ik.

Een keten weer opeens
hangen we boven het land.
Geen afstand meer. In dit verband
past het heelal met gemak
in één hand.

Ik snoep je lieve woordjes.
Je tovert zoentjes uit je zak.
Ik slik ze, pik ze, blik ze in
voor later.

Wanneer het strak gespannen snoer
halverwege de acrobatentoer
ombuigt tot valstrik,
val ik.

Uit ‘Koffers zeelucht’, Hagar Peeters.

dinsdag, mei 10, 2005

Trein
Het was niet zo druk op de trein zondagmiddag. Ik kon zonder schuldgevoel twee stoelen in beslag nemen. Mijn grote tas op de grond, boek, krant en flesje cola op de tafeltjes, jas en handtas naast me.
Op de stoel tegenover me kwamen steeds andere mensen zitten. Nooit bleven ze lang op de trein. Van Den Haag tot Dordrecht, van Dordrecht tot Roosendaal, van Antwerpen tot Mechelen. Eerst twee meisjes, dan een jongen. Ze zagen elkaar niet, maar ik zag ze alledrie. Ze leken een beetje op elkaar, merkte ik. Het eerste meisje zette voorzichtig twee potten met orchideeën op de stoel naast haar. Paarse. Het tweede meisje had twee plantjes bij zich. En de jongen twee grootse ruikers. Heel behoedzaam maakte hij er plaats voor op de stoel naast hem. De bloemen in het ene boeket waren diep rood, de bloemen in het andere boeket oud-roze.
Telkens gluurde ik nieuwsgierig naar de bloemen en planten. Twee meisjes en een jongen onderweg naar hun moeder. En naar hun schoonmoeder, of hun stiefmoeder. Of hun onthaalmoeder. De tweede moeder in de rij.

Krantjes
Tijdens het lange weekend had er zich een grote stapel gevormd in mijn brievenbus: reclameblaadjes, lokale krantjes en allerhande tijdschriften. Gisteren viste ik ze er allemaal uit en bladerde ze een voor een door. Al snel was mijn tapijt bezaaid met folders, blaadjes en kranten. Nog een blaadje te gaan: Steps. Opzichtige reclame, vrouwen in bikini. En dan helemaal beneden: een klein artikeltje. Mechelse bloggers. Met voorbeelden, druppels en udn. En ik. Met naam en toenaam. Beetje vreemd toch wel. Geen auteur, maar ik zou wel eens willen weten wie er hiervoor verantwoordelijk is.

woensdag, mei 04, 2005

Romantiek uit lang vervlogen tijden
Het was een beetje onze muziek. De cd stond vaak op wanneer we samen waren op mijn kot. Nochtans hadden we geen van beiden cd’s van de groep: ik pikte hem regelmatig mee van thuis, van mijn zus. Meestal merkte ze het niet eens, maar als de cd te lang verdween, kreeg ik er wel opmerkingen over. Uiteindelijk deed hij me de cd cadeau, samen met de allernieuwste langspeler van de groep.
Toen Ben Folds Five die zomer op de affiche van Werchter stond, moesten we er bij zijn. Samen met een groepje vrienden togen we naar het festival. Wat de anderen op dat ogenblik deden, kon ons weinig schelen, maar wij tweeën stonden voor het zijpodium, lang voor Ben Folds Five er speelde. Het was goed, indrukwekkend zelfs.
Na het optreden keerden we terug naar de anderen. Beetje liggen, beetje eten, beetje babbelen, beetje mensen kijken. Zo gaat dat op festivals. Een tijdje daarna verdween hij uit het groepje, ik wist niet waar hij heen was. Maar zorgen maakte ik me niet, nog niet. Na een uurtje veranderde dat. Ook de anderen wisten niet waar hij uithing. Ongerust, en een beetje boos, voelde ik me. Hij had toch kunnen zeggen waar hij naartoe ging? En wanneer hij terug zou zijn?
Met een grote glimlach kwam hij aangewandeld. "Sst," zei hij, "niets zeggen." Hij nam me even apart en gaf me een blauw blaadje. ‘For a very special little girl’ stond er. En een krabbel. "Van Ben Folds," zei hij. "Ik moest lang wachten, er was veel volk. Sorry."
Geïnspireerd door Witte Walvis.

maandag, mei 02, 2005

Levende woordenboek
Nieuw - maar niet zo gezellig - woord:
birren
(of biren?)