Lief
"Op xx september werd onze lieve dochter xxx geboren."
Ik ben vast niet lief als ik dan denk dat ze misschien helemaal geen lieve dochter zal worden of zelfs al is.

Marokko - laatste post
Nog één anekdote uit Marokko, daarna zijn we - ook hier - echt klaar voor het “normale leven”.
Op straat loop ik op m’n eentje voorbij een groepje Marokkanen. Mannen vanzelfsprekend. Ze roepen me iets na. Dat is ook erg vanzelfsprekend. Als Europese vrouw op je eentje ben je immers een makkelijke prooi. De opmerking viel trouwens nog erg mee. “Vous êtes belges?” vroeg hij. “Oui,” antwoordde ik.
Vijf meter verder besefte ik dat ik de vraag verkeerd begrepen had. Het was helemaal geen vraag geweest. Eigenlijk had hij “Vous êtes belles” gezegd.
Die man had me zeker een dom blondje gevonden. En ik kon hem geen ongelijk geven.

Thuis
België ruikt trouwens ook.
Naar herfst.
Terwijl mijn lijf nog vol zon zit.

Geuren
Het eerste dat je opvalt wanneer je de luchthaven van Casablanca binnengaat, is het grootse portret van Mohammed VI. Je zal het later nog honderden keren zien. Het tweede dat je opvalt wanneer je voor het eerst voet zet op Marokkaanse bodem, is de geur. Marokko ruikt, geurt, stinkt, bedwelmt.
We kwamen 's avonds laat aan. Het rook naar aarde, warme aarde en in de verte een tikkeltje zout. Het rook ontegensprekelijk naar Marokko. De volgende dag en weken vulden nog vele andere geuren onze neusgaten. Van de eeuwige muntthee, over de katten tot de stinkende leerlooierijen. 's Avonds ruikt het in de straten naar gebakken vlees, overal worden brochetten geserveerd. De geur van de harira ken je ook na twee dagen. De bakkerijen verspreiden zoete kaneelgeuren. Vele mensen stinken, zweet alom. In de hammam wordt dat er trouwens één keer per week urenlang afgeschrobd.
Buiten de steden, ruik je vooral aarde, droge aarde. Ook de schaarse cederbomen en de talrijkere dennenbomen verspreiden een eigen geur. In de palmoases daarentegen ruik je de vochtigheid, het overvloedige fruit en de ezelstront. Maar die vind je overal, de ezel is immers "de 4x4 berbère", zoals de babouchen de "adidas-berbère" zijn.
In de soeks van Fes achtervolgt geen enkele geur je langer dan drie stappen. Van vers en rottend fruit, over gepekeld kamelenvlees, heel veel pis, kaneel, couscouskruiden, vis, tapijten (die ook een eigen geur hebben), over stinkend leer, tot de vele verschillende etensgeuren. Ik sper mijn neusorgaan hier wijd open. En als de stank echt niet te harden is, is er telkens wel een munttakje bij de hand.

Bus
Frustrerend en boeiend tegelijk, dat is reizen met het openbaar vervoer in Marokko.
We wilden de bus van 9 uur nemen. Om iets na 8 komen we aan in het busstation. Een ticket kopen was nog niet mogelijk, daarvoor moesten we wachten tot kwart voor negen. Kwart voor negen: niets te zien, we gaan alvast naar buiten, op zoek naar de bus. Na een tijdje horen we iemand iets roepen dat eindigt op Midelt, het stadje waar we naartoe willen. Hij houdt roze papiertjes in zijn handen. Aan ons verkoopt hij echter niets. Het duurt en duurt, we komen te weten dat de bus vol zit , we er niet meer op kunnen en zullen moeten wachten op de volgende.
We besluiten in te gaan op het aanbod van een andere Marokkaan en een minibusje naar Midelt te nemen. Onze bagage wordt op het dak gesjord, we installeren ons in het al bijna volle minibusje en zijn klaar voor vertrek. We moeten plaatsnemen op plastiek stoeltjes in het middenpad. P. gaat nog onderhandelen over de prijs en komt te weten dat het busje niet naar Midelt zal gaan, maar dat we nog twee taxi's zullen moeten nemen. P. wordt kwaad. We besluiten uit te stappen en op zoek te gaan naar ander vervoer.
Opnieuw naar de grote bussen. Er komt net een nieuwe bus aan voor Midelt. Geluk? Hetzelfde scenario herthaalt zich. We worden weer straal genegeerd. I. gaat een blik werpen in de bus. Plaats zat. P. kan uiteindelijk toch ticketjes bemachtigen. We deponeren onze bagage voor de tweede keer en stappen de bus op. Opeens zijn de plaatsjes erg schaars. Daar waar er nog plaats is mogen we niet gaan zitten. Er ligt telkens een stuk kleine of grote bagage. Later worden die plaatsen ingenomen dor Marokkanen. Wanneer de bus vertrekt komt er toch hier en daar een plaatsje vrij en kunnen we gaan zitten. Ondertussen is het ruim 10 uur.
Beetje bij beetje wordt het waarom van dit alles ons duidelijk. De man wilde ons geen ticketjes verkopen omdat we maar tot Midelt wilden, hij verkoopt liever aan mensen die het hele traject, een eind verder, afleggen. De plaatsjes komen vrij omdat een andere man er de mensen zonder kaartje met veel misbaar afgooit. Alleen vrouwen worden op die manier aangepakt. Mannen krijgen ondertussen de tijd discreet op te staan en zelf weg te gaan. Zo wordt hen heel wat schaamte bespaard.
Die vragen hebben een antwoord nu, maar er blijven er nog heel wat over.
Nu een week en heel wat busreizen verder, zijn we geoefende busreizeigers, en bijten wij ook van ons af. We hebben nu alle truckjes door en bemachtigen steeds een plaatsje op de juiste bus.

Marokko, een korte impressie
Druk, verkeersregels zijn er om ze te overtreden, druk, prachtige kleuren, druk, prachtige poorten, druk, alle Marokkanen zijn geboren commercanten, druk, warm, druk, ezels, druk, vriendelijk, maar vraag je telkens af wat de Marokkaan in kwestie van je nodig heeft, druk, toiletten in alle gradaties, druk, overweldigend aan geuren, druk, smalle straatjes, druk, diarree, druk, koorts, druk, maar mooi en goed, voor drie weken.

Maatje
Zaterdag vond ik hem weer, mijn maatje. Vijf jaar lang waren we onafscheidelijk. Elke week trokken we er samen op uit. De eertse twee jaren ging dat uitje steevast richting Brussel, de laatste drie richting Leuven. Exact een jaar geleden liet ik hem in de steek. Ik dacht hem niet meer nodig te hebben. Ik dacht dat ik nu wel op eigen benen kon staan.
Maar wat was ik blij toen ik hem zaterdag terugzag. Het had iets heel erg vertrouwds hem daar weer te zien staan. Plots wilde ik het allemaal goedmaken. Ik beloofde hem dat we er snel weer samen op uit zouden trekken. Niet naar Brussel of Leuven deze keer, maar heel wat verder. Na dat jaar van verwaarlozing heeft mijn maatje dat wel verdiend. En ik ook trouwens. Zaterdag trekken mijn rugzak en ik samen de wijde wereld in.
Dat betekent dat ik andere dingen zal verwaarlozen, ik weet het wel. Maar die andere dingen hoeven geen jaar te wachten voor ik ze weer in de watten leg. Ik beloof plechtig dat ik mijn maatje slechts drie weken zal verwennen.

Een greep uit de boekencollectie:
Bloesems van 't sprookjeshof
Dat wondere pimpeltje
Parelvissers bij Neptunus
Prins Olik en Sire Bietekwiet
Wij, de Vlaamsche gentlemen
Geloven is schiereilanden bouwen
Van Mao tot Teng
Twee wegen voor Gerry
Eenheid, algemeenheid, apostoliciteit
Het lelijkste land ter wereld (van de architect Braem)
Als rode bessen op je huid
Vertel eens over Vlaanderen
Sabotage in de Tour
Prins en bedelaar
Geweld in de wereld, geweld in de sport

Voetbal
Gisteren zaten we met de hele personeelsgroep op restaurant. Ik deelde de tafel met acht vrouwen, waaronder zes moeders. De mannelijke collega's, die een eindje verderop zaten, (de andere tafels waren wel "gemengd", alleen de onze niet) kwamen ons vertellen dat er een ster-voetballer aanwezig was, maar helemaal zeker was dat niet. De moeders waren één en al oor. Wie was het, waar zat hij, wat at hij? Een eerste stoute moeder waagde het aan de ober te vragen "of het wel echt Suzuki was." "Ja," zei de ober, "dat is Suzuki." De vrouwen konden hun blik niet afhouden van de jonge speler. Ze zagen hun kans schoon extra veel punten te scoren bij hun zonen.
"Wie gaat er mee hem om een handtekening vragen?" vroeg een tweede stoute moeder. "Dat doe je toch niet, laat die jongen toch rustig eten, gun hem zijn privacy!" sputterde een vrouw-niet-moeder tegen. De moeders werden echter steeds enthousiaster. Waarschijnlijk speelde de overvloedige aanwezigheid van alcohol daar ook een rol in. "Ik durf dat wel hoor, dat is een onderdeel van zijn leven, die verdient zo al genoeg, één handtekening moet er wel af kunnen!" Een andere moeder beaamde dit. Ze had zelfs een beter idee: "Ik heb een fototoestel bij, ik wil wel een foto van hem." Ze richtte sluiks haar lens op de etende voetballer. "Je moet dat op zijn minst vragen!" sprak de vrouw-niet-moeder. "Ja, dan gaan we dat vragen hé, kunnen we ineens vragen of ik niet samen met hem op de foto mag," één van de moeders opnieuw. Nu was het hek helemaal van de dam. "Ik ga mee, ik wil ook op de foto!" riep een andere moeder enthousiast. Suzuki had er geen bezwaar tegen.
En zo vereeuwigde één van mijn collega's drie andere moeder-collega's mét Suzuki. Zij zullen niets dan bewondering oogsten bij hun zonen.
Tussen haakjes, Suzuki at de hele avond niets anders dan brood, hij dronk rode wijn. Daarvoor betaalde hij een bom geld in één van de betere Limburgse restaurants.

Lange dagen
korte nachten
weinig slaap
hoofdpijn
maar
einde is in zicht!

Trein
Vanmorgen nam ik de trein na negen uur. Het was erg druk. Geen pendelaars, geen scholieren op weg naar hun eerste schooldag, maar wel een trein vol bejaarden. Ze gaven elkaar complimentjes ("Dat is een schoon vrouw hé," de ene man tegen de andere, de echtgenoot van de schoon vrouw: "Geweest! Maar nog altijd een goei ze."), praatten honderduit over huisdieren, tuin, kleinkinderen en hun liefdesperikelen en de trein natuurlijk. Want de trein is altijd een beetje reizen.
De trein was inderdaad een beetje reizen vandaag. Het was alsof de trein zich aanpaste aan zijn passagiers. We reden heel gezapig, traag dus, naar de grote stad. Niet alleen het tempo was op maat van de doorsnee reizeiger, ook de ouderdom van de treinstellen benaderde die van het grootste deel van zijn passagiers. Ik denk dat ik morgen toch maar de gewone trein neem op het gewone uur, tussen de gewone pendelaars.

Vanmorgen in Metro:
Iscasof stelt een unieke opleiding voor tot
SOFROLOOG
"Sofrologie" is de studie en de ontwikkeling van het bewustzijn, daardoor krijgen zij die het wensen de kans om in volle bewustzijn te leven en om zich te ontplooien in de existensie.
START CURSUS OP 12 OKTOBER 2002
Iscasof vzw
Uebergdreef 50
9160 Lokeren
Tel. en fax: 09/348 23 04
E-mail: Iscasof@pandora.be
Website: http://www.sofrologie.org
ISCASOF, de eerste School voor Sofrologie in België

Kermis
Het is kermis in het dorp. Twee keer per jaar strijkt de kermis één weekend neer in het dorp. Twee draaimolens, twee schietkramen, één eendjes-vis-kraam, een smoutebollenkraam, de rups en de botsauto's. Nu staan de "vliegerkes" er ook. Het is immers grote kermis nu. Zaterdag was het jaarmarkt en 's avonds was er vuurwerk.
De kermis is vooral een sociaal gebeuren. Overal in het dorp komen kinderen en kleinkinderen "ballekes met kriekskes" eten bij ouders en grootouders. Dan gaat de hele familie samen naar de kermis. Beladen met de meest gekke knuffels, waterpistolen, parelhalssnoeren, barbiepoppen en smoutebollen trekt de hele familie, moe maar voldaan terug naar huis. Op de kermis hebben ze de kinderen gedropt op de draaimolens, een praatje gemaakt met buurman X, stoere vaders de botsautootjes onveilig gemaakt, zijn de moeders met hun bange dochters in de rups geweest en zijn ze een pannenkoek gaan eten bij de scouts. Zo is de kermis in het dorp.